چه کسی در معرض خطر ابتلا به زخم بستر هستند

زخم بستر Bedsores – زخم فشار ( pressure sores ) نیز نامیده می شود که آسیب به پوست و بافت زمینه ای ناشی از فشار طولانی مدت بر روی پوست می باشد. زخم بستر اغلب روی پوست در مناطق استخوانی بدن، مانند پاشنه، مچ پا، باسن و استخوان دنبالچه رخ می دهد افراد با یک وضعیت پزشکی که توانایی آنها برای تغییر موقعیت محدود می شود و نیاز به استفاده از صندلی چرخدار و یا تخت برای مدت زمان طولانی دارند. در معرض خطر زخم بستر می باشند.

زخم بستر به سرعت می تواند توسعه یابد و درمان زخم بستر دشوار است. زخم های بستر قابل درمان هستند. با این حال، گاهی اوقات ممکن است کشنده باشند.  به گفته مقامات بهداشتی در بریتانیا و ایالات متحده آمریکا، زخم بستر علت آیاتروژنیک دوم مرگ، پس از واکنش های جانبی به مواد دارویی است نورتون یک پرستار انگلیسی، تحقیقی انجام داد تا نشان دهد که بهترین درمان و پیشگیری از زخم بستر از بین بردن فشارها هر دو ساعت است. 

علائم زخم بستر چیست؟

محل های متداول زخم های فشاری

در زخم بستر، چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد

علت زخم بستر

تشخیص زخم بستر

درمان زخم بستر

پیشگیری از زخم فشار

علائم زخم بستر چیست؟

زخم بستر بر اساس شدت آنها به چهار مرحله تقسیم می شود.

مرحله شروع، یک زخم فشار، دارای مشخصات زیر است.

پوست شکسته نیست.

پوست در افراد با رنگ پوست روشن تر، قرمز به نظر می رسد و در لمس، رنگ پریده است.

در افراد با پوست تیره تر، پوست ممکن است تغییر رنگ نشان دهد، و در لمس رنگ پریده نیست.

محل زخم ممکن است حساس به لمس، دردناک، سفت، نرم، گرم یا سرد در مقایسه با پوست اطراف باشد.

مرحله II

لایه بیرونی پوست ( اپیدرم ) و بخشی از لایه زیرین پوست ( درم ) آسیب دیده است و یا از دست رفته است.

زخم ممکن است کم عمق و مایل به رنگ صورتی یا قرمز باشد.

زخم ممکن است مانند یک تاول پر از مایع یا یک تاول پاره شده باشد.

مرحله III

در مرحله III، زخم عمیق است.

پوست با مقداری چربی زیر آن از دست می رود.

زخم دهانه دار است.

ممکن است پایین زخم برخی از بافت مرده زرد رنگ باشد.

آسیب ممکن است فراتر از زخم اولیه باشد و زیر لایه هایی از پوست سالم گسترش یابد.

مرحله IV

زخم مرحله IV از دست دادن بافت در مقیاس بزرگ را نشان می دهد.

زخم ممکن است عضله، استخوان و تاندون را گرفتار کند.

پایین زخم به احتمال زیاد شامل بافت مرده که مایل به زرد یا تیره و خشن است.

خسارت، اغلب فراتر از زخم اولیه زیر لایه های پوست سالم گسترش می یابد.

علائم عفونت در زخم بستر می تواند شامل:

تخلیه چرک از زخم.

بوی بد از زخم.

حساسیت به لمس، گرما و افزایش قرمزی در پوست اطراف.

تب.

در افرادی که از صندلی چرخدار استفاده می کنند زخم های فشاری اغلب بر روی پوست محل های زیر رخ می دهد

استخوان انتهایی و یا باسن.

تیغه های شانه و ستون فقرات.

پشت دست و پا جایی که در روی صندلی استراحت می کند.

برای افرادی که محدود به تخت  هستند محل های مشترک به شرح زیر است

پشت یا دو طرف سر.

حاشیه از گوش.

شانه و یا تیغه های شانه.

هیپ، پایین کمر یا استخوان دنبالچه.

پاشنه، مچ پا و پوست پشت زانو.

در زخم بستر، چه موقع باید به پزشک مراجعه کرد

اگر شما متوجه نشانه های اولیه و نشانه های زخم بستر، شدید موقعیت خود را برای از بین بردن فشار در محل تغییر دهید اگر شما در ۲۴ تا ۴۸ ساعت بهبود پیدا نکردید با پزشک خود مشورت کنید و اگر نشانه ای از عفونت، مثل تب، ترشح و یا بوی بد از زخم، یا افزایش گرما و قرمزی در پوست اطراف آن داشتید به دنبال مراقبت های پزشکی فوری باشید.

علت زخم بستر

زخم بستر با فشار بر روی پوست که جریان خون در پوست و بافتهای مجاور را محدود می کند ایجاد می شود. سه عامل اصلی عبارتند از:

فشار مداوم –  هنگامی که پوست شما و بافت های زیر، بین استخوان و سطح مانند صندلی چرخدار یا تخت خواب به دام افتد فشار ممکن است بیشتر از فشار جریان خون در عروق کوچک (مویرگ ها) که اکسیژن و سایر مواد مغذی به بافت می رسانند باشد بدون این مواد مغذی ضروری، سلول های پوست و بافت ها، آسیب دیده و ممکن است در نهایت بمیرند.

این نوع از فشار در مناطقی که از عضله یا چربی خالی باشند مانند خود ستون فقرات، استخوان دنبالچه، تیغه های شانه، باسن، پاشنه و آرنج رخ می دهد.

اصطکاک – اصطکاک مقاومت در برابر حرکت است این ممکن است هنگامی که پوست در سراسر یک سطح، کشیده می شود رخ دهد در اصطکاک ممکن است پوست شکننده تر و آسیب پذیر باشد.

برشی – برشی زمانی رخ می دهد که دو سطح در جهت مخالف حرکت می کند این حرکت ممکن است به بافت و رگ های خونی آسیب برسانی 

تشخیص زخم بستر

دکتر یا پرستار می تواند زخم بستر را با بررسی پوست تشخیص دهد. تست معمولا غیر ضروری است مگر اینکه علایم عفونت وجود داشته باشد. اگر عفونت در فرد مبتلا به زخم بستر توسعه یابد دکتر ممکن است برای پیدا کردن عفونت در بافت های نرم آزمایش سفارش دهد تست ها ممکن است شامل آزمایش خون، معاینه آزمایشگاهی بافت و یا ترشحات زخم بستر، اشعه ایکس، رزونانس مغناطیسی، تصویربرداری اسکن ( اسکن ) و یا اسکن استخوان که شواهدی از عفونت استخوان به نام استئومیلیت را نشان می دهد.

پزشک به طور منظم ممکن است شما را به یک تیم مراقبت از زخم شامل پزشکان، متخصصان و پرستاران در درمان زخمهای فشاری معرفی کند تیم ممکن است زخم شما را بر اساس چندین جنبه مهم ارزیابی کند این خدمات عبارتند از:

اندازه و عمق زخم.

نوع بافت ( پوست، عضله یا استخوان که به طور مستقیم تحت تاثیر زخم قرار می گیرد.)

رنگ پوست تحت تاثیر زخم.

میزان مرگ بافتی است که در زخم رخ می دهد.

وضعیت زخم مانند ( عفونت، بوی بد و خونریزی )

عوامل خطر چیست؟

زخم بستر می تواند در هر نقطه از بدن با برآمدگی استخوان ایجاد شود. در حالت خوابیده به پشت ، زخم در ساکروم ، کوکسیکس و پاشنه ، در حالی که در افرادی که به یک طرف می خوابند بیشتر در باسن و مچ پا و در حالت نشسته در باسن دیده می شود.
برای ایجاد زخم بستر ، فشار خارجی باید روی سطح پوست اعمال شود ، اما این به تنهایی باعث ایجاد زخم بستر نمی شود و باید برخی از عوامل تسهیل کننده مربوط به بیمار نیز وجود داشته باشد. زخم بستر در اثر دو نوع عامل تسهیل کننده خطر ، ذاتی (مربوط به بیمار) و بیرونی در بیمارانی که به مراقبت طولانی مدت نیاز دارند ایجاد می شود. عوامل خارجی؛ فشار ، اصطکاک و رطوبت است.

مرحله بندی زخم بستر چگونه انجام می شود؟

مرحله ۱: یکپارچگی پوست دست نخورده است ، قرمزی موضعی روی برآمدگی استخوان وجود دارد. تشخیص بر روی پوست های تیره رنگ می تواند مشکل باشد. در مقایسه با بافت مجاورسالم می تواند گرم یا سرد و دردناک باشد. در سالمندان مبتلا به زخم مرحله ۱ ممکن است نشانه گسترش زخم های جدی تر باشد.
مرحله ۲: از بین رفتن جزئی درم وجود دارد. زخم های سطحی و بدون پوسته با بستر صورتی رنگ و قرمز است. ممکن است تاول ها ترکیده یا حفظ شده باشد. وجود کبودی در این مرحله نشانگر آسیب عمیق بافت است.
مرحله ۳: از بین رفتن کامل پوست وجود دارد. بافت چربی زیر جلدی ممکن است دیده شود اما درگیری عضلات ، استخوان و مفصل وجود ندارد. می تواند نکروز و حفره زیر زخم باشد. ممکن است پوسته پوسته شدن در زخم وجود داشته باشد. زخم های مرحله ۳ در حالی که در مناطق دارای بافت چربی زیر جلدی کم مانند گوش سطحی است ممکن است در مناطقی که بافت چربی زیر جلدی زیاد است عمیق تر باشد.
مرحله ۴: درگیری بافت استخوانی ، مفصلی و عضلانی با از بین رفتن ضخامت کامل پوست وجود دارد، ممکن است نکروز رخ دهد. استئومیلیت ممکن است ایجاد شود. بخشی از بستر زخم ممکن است پوسته یا زخم داشته باشد ، غالباً دارای حفره در زیر زخم است.

عوارض زخم بستر چیست؟

زخم بستر دارای ابعاد پزشکی و روانی است. زخم بستر مرحله ۴-۳ منجر به عوارض حیاتی خطرناک می شود. بعد روانشناختی غالباً نادیده گرفته می شود ، بیمار احساس درد و از دست دادن کنترل بر زندگی خود می کند و نیاز به مراقبت روزانه از زخم باعث اختلال در فعالیت های روزانه بیمار می شود و منجر به افسردگی و انزوا اجتماعی می شود. عارضه دیگر عفونت است. زخم بستر، منطقه مخزنی برای باکتری هایی است که مقاومت آنتی بیوتیکی به دست آمده در بیمارستان دارند، که می تواند به کند شدن سرعت زخم ، خطر باکتریمی و سپسیس منجر شود.

چگونه می توان از زخم بستر جلوگیری کرد؟

اقدامات لازم جهت جلوگیری از زخم بستر ، آسان تر و اقتصادی تر از درمان زخم بستر است. اولین قدم برای جلوگیری از زخم بستر ، آموزش است. بیماران و خانواده های آنها ، کارکنان بیمارستان باید در مورد دلایل و پیامدهای زخم آموزش ببینند.
زخم بستر در نواحی مانند بدن ، پاشنه ها ، ساکروم که شایع است روزانه باید بررسی شود. مه مترین عامل در جلوگیری از زخم بستر ، کاهش فشار است. برای این منظور می توان موقعیت را تغییر داد. اگر بیمار در رختخواب باشد یا به ویلچر وابسته باشد ، باید از تخت خواب ها و کوسن های کاهش فشار استفاده شود. اگر بیمار وابسته به بستر باشد ، باید حداقل هر دو ساعت یک بار موقعیت تغییر یابد و اگر به ویلچر وابسته است ، باید موقعیت در هر ساعت تغییر یابد. برای جلوگیری از اصطکاک در هنگام تغییر موقعیت باید از تکنیک های مناسب استفاده کرد. برای جلوگیری از اصطکاک زانوها و مچ پا ، باید از بالش استفاده کرد. یک بالش را باید از زیر زانو تا مچ پا قرار دهید تا از تماس پاشنه با تخت جلوگیری شود. تغذیه باید به عنوان بخشی از مراقبت از بیمار در نظر گرفته شود و درمان حمایتی باید در بیماران کم کالری و پروتئین انجام شود.

درمان زخم بستر:

درمان محافظه کارانه: در صورت باز شدن زخم بستر ، قبل از پیچیدگی باید اقدامات احتیاطی لازم انجام شود. در مراحل ۱ و ۲ ، فشار برداشته می شود، و اگر مراقبت خوب انجام شود ، بهبود حاصل می شود. اگر فشار ادامه یابد ، زخم عمیق تر و پیچیده می شود.
از بسیاری از داروهای موضعی در مراقبت از زخم استفاده می شود. ایده آل ترین راه حل برای پاکسازی زخم ، استفاده از سرم است. محلول بتادین کم ترین آسیب را به سلول ها وارد می کندو در زخم های آلوده قابل استفاده است.
در سال های اخیر بسیاری از مواد مصنوعی و نیمه مصنوعی در مراقبت از زخم ایجاد شده است. بیشتر اینها اقتصادی نیستند. این مواد باید فقط به عنوان پانسمان موقت پوست در صورت تمیز بودن زخم و در مواردی که به دلایل مختلف ممکن است عمل جراحی به تأخیر بیفتد ویا نکروز وجود نداشته باشد مورد استفاده قرار گیرد. برخی از آنها از بین رفتن مایعات ، الکترولیت و پروتئین از بدن جلوگیری می کنند.

زخم بستر به آسیب بافت بدن (شامل پوست٬ درم٬ اپیدرم و ماهیچه) در اثر ایجاد فشار درازمدت بر یک یا چند نقطه از بدن گفته می‌شود. خوابیدن طولانی‌مدت در یک وضعیت ثابت، سائیدگی در صندلی یا بستر، استفاده از لگن بیمار نامناسب یا کشیدگی با ملحفه می‌تواند به بخشی از پوست یا بافت بدن آسیب بزند.

زخم بستر اغلب در بخش‌های استخوانی بدن ایجاد می‌شود زیرا در این قسمت‌ها فشار بیشتری بر پوست وارد می‌شود و چربی کمتری برای محافظت از این ناحیه وجود دارد. باید بدانید که مشکل زخم بستر اغلب در نقاط باسن، شانه، پوست، در امتداد ستون فقرات، پشت دست و یا کمر، پاشنه، مچ پا و یا پوست پشت زانو اتفاق می‌افتد.

زخم فشاری

از آنجایی که زخم بستر به دلیل فشار وزن بدن و استخوان ها به پوست ایجاد می شود، به آن زخم بستر فشاری نیز می گویند.

علائم زخم بستر

اطلاع از علائم زخم بستر منجر به تشخیص زود هنگام شده و درمان زخم بستر با موفقیت بیشتری همراه خواهد بود.

در مرحله ابتدایی رنگ پوست قرمز می شود.

در صورت فشار دادن ناحیه، رنگ آن تغییری نمی کند.

قسمت هایی از سطح پوست تحلیل می رود.

در مرحله بعد زخم باز روی پوست ایجاد می شود.

قسمت هایی از بافت پوست از بین رفته و زخم باز ایجاد شده است.

گرچه این زخم ها معمولا به دنبال جراحت پوستی ایجاد می شوند، اما می توانند عمیق شده و به استخوان نیز برسند.

در صورت عدم درمان زخم بستر تحدید کننده حیات فرد خواهد بود.

زخم بستر عمدتا به دنبال فشار و نیرویی ایجاد می شود که باعث قطع جریان خون به قسمت هایی از بدن و یا بافت های آن ناحیه می شود.

با کاهش و یا قطع خون رسانی، مواد مغذی و اکسیژن نیز به مقدار کافی به سلول ها نمی رسد. در صورت تداوم چنین وضعیتی، سلول می میرد و زخم نیز گسترش پیدا می کند.

درمان زخم بستر

درمان زخم بستر، بر اساس مرحله، اندازه و عمق زخم صورت می‌گیرد. برخی اقدامات درمانی زخم بستر به شرح زیر می‌باشد:

یکی از مهم‌ترین اقدامات در درمان زخم بستر، کاهش فشار وارد شده به ناحیه درگیر می‌باشد. به همین خاطر، پوزیشن و وضعیت قرار گیری فرد بایستی مرتب تغییر کند. افرادی که از ویلچر استفاده می‌کنند، پوزیشن نشستن و وزن وارده به یک ناحیه بایستی هر پانزده دقیقه یک بار تغییر کند. افراد بستری نیز باید هر دو ساعت یک بار حرکت داده شوند.

استفاده از تشک‌های مناسب، و یا قرار دادن بالشت در نواحی که بیشتر تحت فشار هستند، یکی از راه‌های متعادل کردن فشار وارده به تمامی قسمت‌ها و سطوح بدن می‌باشد. به عنوان مثال می‌توان هنگام خواب، بالشتی را میان مچ و زانو قرار داد.

جهت درمان زخم بستر، بهتر است ناحیه زخم با آب و صابون (نه صابون‌های قوی)، کاملاً تمیز و شسته شود، تا هر گونه مواد اضافی و بافت مرده از روی زخم برداشته شود. این کار، به تسریع روند بهبودی زخم نیز کمک می‌کند. اما این نکته را در نظر داشته باشید که زخم بلافاصله باید خشک شود.

باید زخم بستر را با ماده‌ای بنام سالین شستشو داده و سپس آن‌را با یک پانسمان بی منفذ بپوشانید.

در صورت تعویض هرروز پانسمان فرصت ترمیم زخم را به محل جراحت نداده، لذا استفاده از یک پانسمان بی‌منفذ این فرصت را به عامل رشد می‌دهد تا در تماس کافی با سطح پوست باشد و در بسیاری موارد ترمیم زخم را شتاب می‌دهد.

این افراد نیازمند مراقبت ویژه پوستی هستند؛ لذا باید از محصولاتی نظیر افشانه‌های شستشو دهنده و یا محافظ‌های مرطوب که ویژه افراد مبتلا به بی اختیاری ساخته شده‌اند استفاده شود.

به منظور غذا رسانی کافی به پوست، در روز دست کم نوشیدن هشت لیوان آب و غذایی متناسب حاوی مقدار کافی پروتئین از جمله ماهی می‌تواند پاسخگوی نیازهای جسمی فرد باشد، لذا علاوه براینکه پروتئین ترمیم کننده بافت‌های بدن است، می‌تواند جهت حفظ سلامتی پوست مفید باشد.

مصرف ۵۰۰ میلی گرم ویتامین ث دو بار در روز اندازه تعداد زخم‌های بستر را تا ۸۴ درصد کاهش می‌دهد، البته افراد پیش از مصرف این ویتامین باید با دکتر خود مشورت کنند.

امروزه کاربردهای مزوتراپی شامل موارد زیر است:

از بین بردن چربی از ناحیه ای از بدن مانند شکم،ران، باسن و پاها

کاهش سلولیت

از بین بردن چین و چروک ها و خطوط پوست

سفت کردن پوست شل

اصلاح فرم بدن

روشن کردن لک های پوستی

درمان آلوپسی (بیماری ای که باعث ریزش مو می شود)

در مزوتراپی با کمک سوزن های بسیار نازکی، تزریق هایی به لایه میانی پوست یا مزودرم انجام می شود. ایده پشت مزوتراپی این است که این روش مسائل اساسی را که موجب آسیب های پوستی می شوند، مانند گردش خون ضعیف و التهاب را تصحیح می کند.

فرمول استانداردی برای مواد تزریقی در مزوتراپی وجود ندارد. پزشکان از محلول های مختلفی استفاده می کنند، از جمله:

داروهای تجویزی مانند وازودیلاتورها و آنتی بیوتیک ها

هورمون هایی مانند کلسیتونین و تیروکسین

آنزیم هایی مانند کلاژناز و هیالورونیداز

عصاره های گیاهی

ویتامین ها و مواد معدنی

چگونه برای مزوتراپی آماده می شوید؟

قبل از درمان با پزشک ملاقاتی خواهید داشت تا انتظارات شما مشخص شود. ممکن است نیاز باشد یک هفته قبل از عمل از مصرف آسپرین و سایر داروهای ضد التهابی غیر استروئیدی (NSAID ها) اجتناب کنید. این داروها می توانند احتمال خونریزی و کبودی را در طول مزوتراپی افزایش دهند.

مزوتراپی به چه شکل انجام می شود؟

در طول جلسه درمان ممکن است داروی بی حسی به پوست شما اعمال شود. سپس با سوزن های مخصوص کوتاهی تزریق هایی  به پوست شما انجام خواهد گرفت. ممکن است سوزن به یک تفنگ مکانیکی متصل شده باشد تا بتوان تزریق های زیادی را پشت سر هم انجام داد.

تزریق ها می توانند در اعماق مختلف (از 1 تا 4 میلی متر به پوست شما) بسته به شرایط تحت درمان اعمال شوند. پزشک شما ممکن است سوزن را با زاویه ای خاص به داخل پوست فرو برد و یا در هنگام تزریق مچ دست خود را سریع حرکت دهد. همچنین ممکن است هر تزریق تنها مقدار بسیار کمی از محلول را به پوست شما تزریق کند.

به احتمال زیاد برای رسیدن به نتایج دلخواه به چند جلسه مزوتراپی نیاز دارید. شما باید انتظار داشته باشید که بین 3 تا 15 بار جلسات مزوتراپی را تکرار کنید. در ابتدا هر 7 تا 10 روز تزریق ها را دریافت می کنید. اگر پوست شما شروع به بهبود کند، درمان ها به صورت یک بار در هر دو هفته یا یک بار در ماه انجام می شوند.

مزوتراپی چقدر موثر است؟

تعیین میزان تاثیر مزوتراپی دشوار است، چرا که از مواد و روش های مختلفی در درمان استفاده می شود. مطالعات اندکی برای آزمایش این روش انجام شده است و بسیاری از مطالعات انجام شده کوچک هستند.

بسیاری از افراد نتایج مثبتی را از مزوتراپی مشاهده نموده اند.

بهبود و ریکاوری به چه شکل است؟

از آنجا که مزوتراپی روشی غیر تهاجمی است، معمولا هیچ دوره نقاهتی ندارد. بیشتر افراد پس از درمان می توانند به فعالیت های روزانه خود بازگردند. بقیه افراد به دلیل تورم و درد در محل تزریق، ممکن است یک روز را استراحت کنند.

آیا می توان از مزوتراپی برای ریزش مو استفاده کرد؟

مزوتراپی علاوه بر درمان چین و چروک و از بین بردن چربی های ناخواسته برای درمان ریزش مو ناشی از آلوپسی نیز استفاده می شود. در طی درمان عصاره های گیاهی طبیعی، ویتامین ها، و یا داروهایی مانند فیناستراید و منوکسیدیل به سر تزریق می شوند.

مزوتراپی برای ریزش مو می تواند:

اختلالات هورمونی را در خود فولیکول مو و اطراف آن اصلاح کند.

مواد مغذی را برای مو فراهم نماید.

گردش خون را بهبود بخشد.

با این حال مطالعات کافی برای تایید اثربخشی مزوتراپی ریزش مو انجام نشده است و تحقیقات بیشتری مورد نیاز است.

به طور خلاصه مزوتراپی مو را می توان به عنوان یک روش مکمل و جایگزین تعریف کرد، که به صورت تزریق به لایه مزودرم پوست انجام می شود. مزوتراپی، علاوه بر درمان ریزش مو، برای جوان سازی صورت و درمان سلولیت نیز مورد استفاده قرار می گیرد. برای هر یک از این درمان ها، آماده سازی مزوتراپی شامل ترکیبی از مواد شیمیایی مختلف است. برای نیاز سلول های مویی، تزریق مواد معدنی، ویتامین ها، برخی از آنتی اکسیدان ها و پروتئین ها، با کمک سوزن های مزوتراپی نازک و استریل به فولیکول مو که در لایه میانی پوست قرار دارند، انجام می شود که این روش مزوتراپی مو نامیده می شود. با استفاده از این روش، مواد مغذی به طور مستقیم به فولیکول های مو منتقل می شود. این روش به راحتی، با اطمینان از تغذیه مناسب سلول های مو برای جلوگیری از ریزش مو استفاده می شود. تزریق را می توان به صورت دستی یا با کمک دستگاه های مخصوص انجام داد. استفاده از این دستگاه های مخصوص برای توزیع مساوی دارو به هر نقطه از سر، نتایج بهتری می دهد. سوزن های۴-۲میلی متر در تزریق استفاده می شود. با استفاده از این روش، تمام مواد مغذی مورد نیاز سلول های مو به راحتی به پوست سر اعمال می شود. این روش به جراحی نیازی ندارد و بدون درد است.

مزوتراپی مو چگونه انجام می شود؟

از آنجا که ریزش مو یک مشکل رایج در بین بسیاری از افراد ( زنان و مردان ) است، همواره روش های مختلفی برای درمان ریزش مو در حال توسعه است. پیوند مو، تکنیک لیزر و بسیاری از روش های مختلف برای درمان ریزش مو استفاده می شود. یکی از روش های جلوگیری از ریزش مو و اطمینان از سلامت مو، روش مزوتراپی مو است. مزوتراپی مو تا حد زیادی شکایات مربوط به ریزش موها را کاهش می دهد. قبل از مزوتراپی مو، با انجام ماساژ ویژه پوست سر با استفاده از ترموتراپی (بخار)، پوست سر نرم شده و برای تزریق آماده می شود. در روش مزوتراپی مو، ترکیب شیمیایی که برای درمان مورد استفاده قرار می گیرد، بر اساس ساختار مو، شکل و شدت ریزش موی مراجعه کننده، به طور خاص آماده می شود. این مخلوط شامل مواد افزایش دهنده گردش خون، ویتامین ها و عناصر مختلف است. مخلوط آماده شده توسط انژکتور کوچک با سوزن مزوتراپی استریل به لایه میانی پوست تزریق می شود. در تزریق مو به وسیله دست تنظیم دوز دارو و توزیع آن به طور مساوی به پوست سر زمان بر و دشوار است. مزوتراپی کنترل شده توسط دستگاه مخصوص می تواند به راحتی و به طور مساوی به کل پوست سر اعمال شود. دوز دارو تزریق شده را می توان در صفحه کامپیوتر کنترل کرد. پس از مزوتراپی، مو برای مدت مشخصی شسته نمی شود و نباید ازهیچ مواد شیمیایی روی مو استفاده شود.

تعداد جلسات مزوتراپی مو

مزوتراپی مو معمولا در ۱۰ جلسه انجام می شود. هر جلسه ۳۰-۱۵ دقیقه طول می کشد. با این حال، تعداد جلسات لازم، با تجزیه و تحلیل ساختار موی افراد تعیین می شود. در آنالیز مو، با در نظر گرفتن سن بیمار، میزان ریزش مو، ساختار رشته مو تعداد و فواصل جلسات مزوتراپی تعیین می شود. مزوتراپی در مردان ۱۵-۱۰ دقیقه طول می کشد که نسبت به مدت زمان مزوتراپی در زنان که ۳۰ دقیقه طول می کشد، کمتر است. پس از چهار جلسه اول که در یک هفته انجام می شود، جلسات دیگر هر ۱۵ روز انجام می شود. هنگامی که تمام جلسات تکمیل شد، برای حمایت از درمان، جلسات تقویت مو می تواند یک بار در ماه انجام شود.

فیلر بینی چگونه انجام می شود؟

اول از همه، به خواسته ها و درخواست های فردی که تصمیم به فیلر بینی دارد گوش داده می شود و نقاطی که باید اصلاح شوند به روشنی مشخص می شود. هدف اصلی فیلر بینی اطمینان هم از راضی بودن فرد از نتیجه  و هم مناسب و سازگار بودن با چهره است. پس از تصمیم گیری در مورد منطقه و یا مناطقی که فیلر تزریق شود ، از کرم های بی حسی استفاده می شود تا روند بدون درد باشد. در طی فرآیند این قسمت بی حس می شود. پس از فرآیند بی حسی ، که بیش از 30-20 دقیقه طول  نمی کشد ، تزریق با سوزن به مناطق تعیین شده ارائه می شود. این روند حدود 10-5 دقیقه طول می کشد. و طی 40 دقیقه ، روند کامل می شود. اگرچه زمان ذکر شده برای روند به طور متوسط داده می شود ، این دوره به دلیل عواملی مانند بی حسی ناحیه و تعداد مناطقی که تزریق مورد نیاز است می تواند طولانی و کوتاه شود. پس از عمل ، یک روند بسیار راحت تر شروع می شود. بلافاصله بعد از انجام عمل به زندگی روزمره خود باز خواهید گشت.

بوتاکس بینی چگونه انجام می شود؟

فیلر بینی و بوتاکس بینی روش های پزشکی است که از نظر مراحل پردازش دارای همان مراحل هستند. هر دو روش بدون بیهوشی راه حل غیر جراحی ارائه می دهند. تفاوت مهم بین این دو فرآیند در این است که ماده تزریق شده برای فیلر بینی و ماده تزریقی برای بوتاکس بینی دارای محتوای مختلفی است. مواد تزریق کننده فیلر بینی حاوی اسید هیالورونیک ، در حالی که ماده اصلی بوتاکس بینی، سم بوتولینوم است. اثر مطلوب بوتاکس بینی دقیقاً دو هفته بعد از عمل مشاهده می شود و چهار تا هشت ماه همچنان ادامه دارد. افرادی که از این روند راضی هستند ، می توانند دوباره و دوباره تا زمانی که بخواهند این کار را انجام دهند. تفاوت دیگر بین بوتاکس بینی و فیلر بینی این است که  فیلر بینی  ماندگاری بیشتری نسبت به بوتاکس دارد. جدا از این اختلافات ، نتایج مشابهی از نظر راه حل هایی که برای مشکلات مربوط به شکل بینی در اختیار شما قرار می دهد ، بدست می آیند.

مزایای فیلر بینی چیست؟

فیلر بینی یا بوتاکس بینی یک روش بسیار مفید برای گروه هایی است که به هر دلیل پزشکی نمی توانند بیهوش شوند یا ممکن است در روند بهبود بعد از عمل دچار مشکل شوند ، زیرا فرد تحت بیهوشی  یا تحت عمل جراحی قرار نمی گیرد. جدای از این ، گروه دیگری که مایل به انجام این عمل هستند ، افرادی هستند که قبلاً جراحی بینی انجام داده اند و از این عمل رضایت ندارند. این روش بدون نیاز به عمل جراحی برای بهبود ظاهر و مشکلات  افراد را در این گروه حل می کند. زیبایی غیر جراحی بینی روش مناسبی برای افرادی است که فوبیای جراحی دارند زیرا به جای روش های خشن مانند شکستن و برش ، روش تزریق ساده را شامل می شود. سرانجام ، باید توجه داشت که این نیز یک فرایند مقرون به صرفه تر است. هزینه زیبایی بینی بدون جراحی بدون شک همیشه از روش های جراحی مطلوب تر است.

اثر فیلر بینی چه مدت طول می کشد؟

روند فیلر بینی مانند مداخله جراحی سال ها نتایج دائمی ندارد. بسته به محتوای فیلر مورد استفاده و پاسخ های مختلفی که در هر ساختار داده می شود ، دوام فرایند از 1 تا 2 سال به طول می انجامد.

روند فیلر بینی چقدر طول می کشد؟

کل زمان انجام فیلر بینی 40-30 دقیقه است. این روش که توسط افرادی که ترس از جراحی دارند ترجیح داده می شود ، یکی از انتخاب ها برای افرادی است که وقت ندارند.

روند بهبود در فیلر بینی:

شما می توانید به محض انجام مراحل، به زندگی روزمره خود بازگردید. بعد از انجام مراحل و روش های مناسب که توسط متخصص مجرب انجام می شود، کبودی و قرمزی وجود ندارد.

آیا فیلر بینی عمل ثانویه بینی در نظر گرفته می شود؟

اگر از جراحی زیبایی بینی خود راضی نیستید، این عمل دوم که در پزشکی به آن زیبایی بینی ثانویه گفته می شود انجام می شود. اگر وقت کافی برای جراحی زیبایی ندارید یا نمی خواهید مجدداً جراحی انجام شود ، فیلر بینی روشی ایده آل برای شماست. مشکلاتی که در بینی شما مشاهده می کنید با استفاده از بوتاکس بینی یا فیلر بینی اصلاح می شود.

اید اطمینان حاصل شود که بعد از جراحی زیبایی بینی، عملکرد تنفسی به نحو سالم انجام می شود. بنابراین، جراح باید بتواند با برنامه ریزی، هر دو را به طور همزمان انجام دهد. به همین دلیل جراحی زیبایی بینی عملیاتی است که علم و هنر را ترکیب می کند.

بینی کوچک به معنای بینی زیبا نیست

با تاکید بر جنبه های هنری زیبایی بینی، مهم ترین فاکتور، طبیعی بودن آن است. مهم ترین پیشرفت در عملیات رینوپلاستی در دو دهه گذشته، موفق ترین جراحی هایی بوده اند که نتایج آنها طبیعی بوده است. چون که در دهه های 70 و 80، افرادی که عمل جراحی بینی انجام می دادند، تلاش هایی برای کوچک کردن بینی، ظریف کردن و بالا بردن نوک استاندارد آن داشتند. در نتیجه ی عملیات انجام شده به این شکل، تمام بینی ها در ظاهر یکسان بودند و مشخص بود که شخص جراحی بینی انجام داده است. مهم تر از همه، بینی های بسیار کوچک باعث شکایت جدی در تنفس می شوند و در طول سال در قسمت وسط بینی و نوک آن تغییرشکل های مهمی رخ می دهد. در حال حاضر، به جای کوچک کردن بینی، جراحی در جهت دید بهتر از قبل صورت می گیرد و بینی را با سایر عناصر صورت سازگار می سازد. بنابراين، عملكرد بيني با عمل جراحي بینی حفظ  و شکایت های تنفسی درمان می شوند. علاوه بر این، بینی (ریشه، بخش میانی و نوک) به خودی خود متعادل و با سایر عناصر صورت سازگار است.

قبل از عمل یک تحقیق خوب انجام دهید

جراحی زیبایی بینی به دو صورت انجام می شود: روش جراحی باز و بسته. تقریبا 20 سال پیش، روند جراحی بینی در سراسر جهان در جهت روش بسته بود. به عبارت دیگر، جراحی ها بدون هیچ گونه بریدگی روی پوست و از طریق سوراخ بینی ها به روش بسته انجام می شد. با این حال، دیده شد که نتایج به دست آمده پس از جراحی باز بسیار موفق تر بود و دوره بهبودی پس از عمل خیلی سریع تر بود. به همین دلیل، جراحان خوب در سراسر جهان، با استفاده از تکنیک بسته، تکنیک باز را ترجیح می دهند. در روش باز، بریدگی بین سوراخ بینی ها و کل عمل با چشم غیر مسلح انجام می شود. به این ترتیب، مداخلات ظریف تر امکان پذیر است و نتایج موفقیت آمیزی به دست می آید. علاوه بر این، از آنجا که در طی عملیات در مویرگ هایی که باعث خونریزی می شود مداخله فوری انجام می شود، خونریزی در طول عملیات بسیار کم تر است، ، بنابراین در طول روند بهبود تورم و کبودی ها نیز کم می شود. علاوه بر این، بریدگی های بین سوراخ های بینی ظرف چند هفته کاملا نامعلوم می شود.

بیماران در همان روز مرخص می شوند

برای جراح، جراحی زیبایی بینی بسیار دشوار و کار ظریفی است، از طرفی از نظر بیمار این جراحی آسان است. پس از عمل، بیمار احساس درد نمی کند. از آنجایی که دیگر در حفره بینی تامپون قرار نمی گیرد، بیماران پس از عمل، انسداد بینی شدید ندارند. بیماران در همان روز پس از جراحی مرخص می شوند. تورم و کبودی چندین ساعت پس از جراحی رخ می دهد و به حداکثر سطح خود ظرف 48 ساعت می رسد. پس از آن، روند بهبود شروع می شود و کبودی ها به طور کامل در روزهای 4 تا 5 از بین می روند، قالب پلاستیکی بر روی بینی در روز 6 ام برداشته می شود و به جای آن نوار کاغذی چسبانده می شود. نوار کاغذی را بیمار می تواند در منزل بردارد. نخ های بخیه داخل بینی در طی یک هفته تا ده روز به طور خود به خود جذب می شوند. تقریبا 9-8 روز بعد از بهبود متوجه جراحی بینی فرد نمی شوید. فرد به راحتی می تواند به کار و زندگی عادی برگردد.

تجربه و مهارت جراح بسیار مهم است

نیاز به جراحی دوباره معمولا زمانی اتفاق می افتد که بینی بیش از حد کوچک شود. کوچک کردن بیش از حد بینی باعث تنگ شدن کانال های هوا و در نتیجه شکایت های تنفسی می شود. علاوه بر این، کوچک کردن ساختار اسکلتی و غضروف، باعث می شود که پوست بینی با ساختار جدید سازگاری نداشته باشد و در نتیجه پوست بینی حالت افتادگی داشته باشد. این وضعیت، که به عنوان افتادگی بینی بین مردم تعریف می شود، یکی از مشکلات ناشی از کوچک کردن بیش از حد بینی است. علاوه بر این، عدم تقارن در هر دو قسمت بینی نیز از رایج ترین تغییر شکل ها است. این و بسیاری دیگر از نقایص زیبایی و عملکردی می تواند توسط عملیات دوباره برداشته شود و نتایج موفقیت آمیز به دست آید. با این حال، تجربه جراح، مهارت و دیدگاه زیبایی در جراحی دوباره اهمیت بیشتری پیدا می کند.

عفونت های ناشی از زخم های جراحی یکی از شایع ترین عفونت ها هستند و عامل مهم عوارض و مرگ و میر هستند. از این رو ، تمرکز این مقاله بر شناخت و مدیریت عفونت های زخم جراحی است.

مشخص شدن عفونت ناشی از زخم های جراحی

برای درمان زخم ابتدا باید زخم به خوبی برسی شود. اگر زخم دارای عفونت باشد، عفونت زخم محل جراحی با معیارهای زیر مشخص می شود. عفونت ظرف ۳۰ روز بعد از عمل جراحی اتفاق می افتد و حداقل یکی از موارد زیر رخ دهد:

ترشحات چرکی از محل جراحی

زهکشی زخم

برای تشخیص حداقل باید یکی از علائم و نشانه های عفونت در زخم وجود داشته باشد مانند درد یا حساسیت ، تورم موضعی یا قرمزی و گرما.

علائم دیگر عفونت زخم عبارتند از:

تاخیر در بهبودی که قبلاً پیش بینی نشده بود.

تغییر رنگ بافت ها در داخل و در حاشیه زخم

بوی غیر طبیعی از محل زخم ناشی می شود.

با وجود مراقبت و مدیریت مناسب خونریزی از زخم وجود دارد.

لنفانژیت ، خط قرمز ناشی از زخم است و منجر به تورم غدد لنفاوی می شود.

عفونت های محل جراحی شامل آبسه، عفونت محل بخیه ، عفونت زخم محل ختنه در نوزادان یا عفونت زخم ناشی سوختگی هستند.

چه عواملی باعث عفونت زخم می شوند؟

عفونت زخم در اثر رسوب باکتری و آلودگی ها در محل جراحی ایجاد می شود. روش های مختلفی وجود دارد که آلودگی ها می توانند به زخم بروند.

تماس مستقیم – انتقال آلودگی ها به زخم از تجهیزات جراحی یا دست جراحان یا پرستاران یا برخورد با وسایل آلوده

پراکندگی در هوا – هوای اطراف آلوده به میکروارگانیسم هایی است که می توانند روی زخم قرار گیرند و باعث آلوده شدن زخم شوند.

ورود آلودگی – ورود جسمی آلوده به زخم و غشاهای مخاطی باعث عفونت زخم بیمار می شود.

شایع ترین ارگانیسم های ایجاد کننده مرتبط با عفونت زخم شامل Staphylococcus aureus / MRSA ، استرپتوکوک پیوژنز ، انتروکوکوس و سودوموناس آئروژینوزا است.

عوامل مؤثر در ایجاد عفونت زخم

مشخصات عمومی بیمار مانند سن ، چاقی ، سوء تغذیه

اختلالات غدد درون ریز و متابولیک

سیگار کشیدن

هیپوکسی / کم خونی

بیماری بدخیم

سرکوب سیستم ایمنی

خصوصیات زخم

بافت غیرقابل توصیف در زخم

ایسکمی بافتی

تشکیل هماتوم

ویژگی های زخم

مشکلات جراحی مانند:

مدت زمان عمل طولانی (بیشتر ۲ ساعت)

آلودگی حین عمل

مدت بیهوشی طولانی قبل از عمل

هیپوترمی

خطر عفونت زخم چیست؟

خطر ایجاد عفونت در زخم با نوع عمل در ارتباط است. برخی از انواع جراحی ها خطر ابتلا به آلودگی بیشتر از سایرین را دارند و این منجر به طبقه بندی بعدی زخم های جراحی می شود.

زخم عمل ضد عفونی نشده منجر به ایجاد عفونت می شود.

وجود التهاب حاد در زخم نیز از علائم عفونت است.

ورود آلودگی به اندام های داخلی

ایجاد برش در جراحی و رعایت نکردن اصول بهداشتی و ضد عفونی نکردن

كولكتومي به علت انسداد

ایجاد یک زخم روی قسمت بزرگی از بدن

وجود زخم کثیف

وجود التهاب چرکی

تشکیل آبسه داخل زخم یا سوراخ شدن زخم

جراحی ستون فقرات لیزر هنوز در آزمایشی کنترل شده برای تعیین اثربخشی مورد مطالعه قرار نگرفته است. در زمینه بازاریابی برای عمل جراحی ستون فقرات با استفاده از لیزر اغلب وعده هایی مثل تسکین گردن درد و کمر درد مزمن و بازگشت سریع به زندگی عادی، در عرض چند روز را می دهند. اما معمولا از این بازاریابی ها مشخص نمی شود که جراحی با لیزر نیز در واقع شامل جراحی می شود! ایجاد برش برای رسیدن نور لیزر به ستون فقرات ضروری است. سپس یک پرتو متمرکز نور (لیزر) تنها برای حذف بافت نرم روی ستون فقرات استفاده می شود. سپس استخوان ها و رباط ها به منظور آزاد کردن فشار از روی عصب با استفاده از ابزارهای کوچک حذف می شوند. لیزر در جراحی ستون فقرات معمولا نقشی جزئی دارد.

دیسککتومی با لیزر یک روش سرپایی است که با یکبار وارد کردن یک سوزن در فضای دیسک انجام می شود. بجای حذف مواد تشکیل دهنده دیسک، هسته پالپوس (ماده ی ژل مانند درون دیسک که بیرون زده) توسط لیزر سوخته می شود. دیسکتومی با لیزر حداقل تهاجمی، مقرون به صرفه و بدون درد پس از عمل است و در حال حاضر به طور گسترده ای در مراکز درمانی مختلف استفاده می شود.

اهمیت

قبل از تصمیم گیری برای انجام عمل جراحی ستون فقرات، تشخیص صحیح مشکل حائز اهمیت است. بیشتر موارد درد کمر و گردن عضلانی هستند و نیازی به استفاده از جراحی ندارند. بجز مواردی که درد شدید و یا ضعف عضلانی، راه رفتن یا انجام فعالیت های روزانه را بسیار دشوار نماید، جراحی به ندرت خط اول درمان است. داروهای ضد التهابی، فیزیوتراپی و ورزش، تغییر سبک زندگی و سایر روش های درمان مانند ماساژ درمانی اغلب برای رفع درد کمر و گردن موفق هستند.

اگر درمان های محافظه کارانه نتوانند به کاهش درد کمر کمکی نکنند، بسته به تشخیص متخصص ممکن است لازم باشد عمل جراحی انجام شود. به عنوان مثال اگر دچار فتق دیسک به همراه درد پا یا بازو باشید که به درمان های دیگر پاسخ نداده است، جراحی دیسک کمر با لیزر ممکن است برای شما مناسب باشد. اگر جراحی توصیه می شود، یک توضیح شفاف از تشخیص و نحوه ی عملکرد جراحی برای تسکین علائم از متخصص درمانگر خود بخواهید.

پذیرش روزافزون جراحی حداقل تهاجمی با لیزر بدون اثبات آماری برتری آن نسبت به روش های سنتی صورت گرفته است. آزادسازی فشار روی دیسک با لیزر بصورت زیرپوستی (PLDD) در صورتی قابل قبول خواهد بود که به طور آماری درمان جایگزینی ایمن و موثر برای فتق دیسک کمر باشد.

آزادسازی فشار روی دیسک با لیزر اپیدوروسکوپی، درمان جایگزینی موثر برای دردهای مزمن مقاوم در کمر است، از جمله فتق دیسک کمر، تنگی مجرای نخاعی و سندرم شکست جراحی کمر که نمی توانند با درمان محافظه کارانه غیر تهاجمی کاهش یابند.

آزادسازی فشار روی دیسک با لیزر بصورت زیرپوستی با توجه به سی تی اسکن و راهنمای فلوروسکوپی انجام می شود و به نظر می رسد درمانی ایمن و مقرون به صرفه برای فتق دیسک های بین مهره ای می باشد. این روشی حداقل تهاجمی است، می تواند در یک بستر سرپایی انجام شود، نیازی به هیچ بیهوشی عمومی نیست، در نتیجه هیچ عارضه جانبی یا بی ثباتی ستون فقرات وجود ندارد، زمان توانبخشی کوتاه می شود، قابل تکرار است و مانعی برای انجام جراحی باز در آینده ایجاد نمی کند.

طول موج های مختلف لیزر استفاده شده است، اما هیچ جمع بندی وجود ندارد که نشان دهد کدام طول موج بیشترین اثر را داراست.

لیزر ستون فقرات یک روش واحد را توصیف نمی کند. در حقیقت برای عمل جراحی ستون فقرات، سه روش مختلف وجود دارد که لیزر می تواند در آنها به کار رود. جراحی ستون فقرات لیزر ممکن است شامل یک، دو یا هر سه تکنیک های زیر باشد:

• لیزر تخریب اعصاب کوچک مفصل (Rhizotomy)

تخریب اعصاب کوچک مفاصل به منظور کاهش کمردرد ناشی از مفصل آرتروزی

• لیزر کاهش فشار دیسک

از بین بردن مواد دیسک به منظور کاهش فشار روی عصب که باعث درد پا می شود

• لیزر آنولوپلاستی

درمان پارگی ها در دیواره ی دیسک (آنولوس) به منظور کاهش کمر درد

طب فیزیکی و توانبخشی (PM & R) که همچنین با عنوان فیزیاتریستی شناخته می شود، به بسیاری از بیماران، از جمله بیماران مبتلا به مولتیپل اسکلروزیس (ام اس)، صدمات نخاعی، کمر درد، مشکلات رباط، آرتروز و بیماری پارکینسون کمک نماید.

تیم درمان معمولا شامل روانشناسان، فیزیوتراپیست ها، درمانگران شغلی و درمانگران ورزشی است که با فرد همکاری می کنند تا کیفیت زندگی وی را بهبود ببخشند و فرد را قادر سازند مجددا به طور مستقل به زندگی ادامه دهد.

طب فیزیکی و توانبخشی به بیماران کمک می کند تا پس از جراحی های خاص و بسیاری از انواع آسیب دیدگی ها بهبود یابند. طب فیزیکی به بسیاری از بیماری ها و شرایط متفاوت کمک می کند.

متخصصان این رشته بسیاری از مشکلات اسکلتی-عضلانی و عصبی را با هدف بازگرداندن عملکرد مطلوب درمان می کنند.

متخصصین طب فیزیکی فرد را به صورت کلی و کامل درمان می کنند. آنها در حین توانبخشی به نیازهای جسمی، احساسی و اجتماعی بیمار می پردازند. متخصصان فیزیوتراپی تیم توانبخشی را هدایت می کنند که ممکن است شامل درمانگران فیزیکی یا شغلی، پاتولوژیست های گفتار زبان، مددکاران اجتماعی، مربیان ورزشی و غیره باشد.

دکتر طب فیزیکی در شرایط مختلفی از جمله کلینیک ها، بیمارستان ها و مراکز توانبخشی کار می کنند.

متخصص طب فیزیکی از رویکردهای گوناگونی برای درمان استفاده می نماید، از جمله:

• داروها
• درمان های گرم و سرد
• الکتروتراپی ها
• ماساژ
• بیو فیدبک
• الکترودهای تشخیصی
• ورزش درمانی
• تزریق ها
• روش های مداخله ای
• اوزون تراپی
• فیزیوتراپی پیشرفته
• شاک ویو

طب فیزیکی و توانبخشی چگونه به من کمک می کند؟

طب فیزیکی و توانبخشی می تواند به بیماران مبتلا به بیماری های مزمن، درد و یا ناتوانی ها در جهت عملکرد مطلوب کمک کرده و در نتیجه سبب تقویت بهبود و کیفیت زندگی فرد شود. متخصصین طب فیزیکی مشکلات سیستم عضلانی اسکلتی از جمله کمر درد، گردن درد، آسیب نخاعی و سایر شرایط را تشخیص داده و درمان می کنند.

با استفاده از عوامل فیزیکی و ورزش درمانی، توانبخشی به بیماران می تواند به روش های زیر کمک کند:

• کاهش درد
• بهبود کیفیت زندگی افراد مبتلا به اختلالات موقت یا شدید
• یادگیری طرز استفاده از ابزارهای کمک (مانند بریس، صندلی چرخدار و غیره)
• در طی توانبخشی، متخصصبن طب فیزیکی از بیماران مبتلا به آسیب دیدگی فیزیکی و همچنین چالش های عاطفی مرتبط با آن مراقبت می کنند.